نوروز که می رسد، به یاد دوران کودکی ام در خانه مادر بزرگم می افتم (خانجون صدایش می کردیم). تقریبا هر سال در این ایام همه اقوام پدری در این خانه جمع می شدند. خاطرات آن دوران حس و حال عجیبی به من می دهد. سفره های هفت سینی که با خواهرانم، دخترعموها  و پسرعموها می چیدیم و تخم مرغ هایی که هر کداممان رنگ آمیزی می کردیم. عید دیدنی هایی که پشت سر هم، از این خانه و به آن خانه، از این کوچه به آن کوچه می رفتیم و چه عیدی هایی که جمع نمی کردیم. یادم می آید اواخر ایام نوروز، بچه ها دور هم جمع می شدند و هرکدام مجموع عیدی هاشان را به بقیه اعلام و احساس افتخار می کردند و البته گاهی هم دعوا. به یاد آن دورهمی ها. شوخی ها و خنده ها و بازی های دسته جمعی و بعضا دعواهای کودکانه.

به یاد خانجون، آن مادر بزرگ خندان و مهربانم. با آن دست های رنج دیده ولی پر از آرامش و محبتش. چه قدر مرا دوست می داشت و من او را. به یاد آن باغ بزرگ پر از درختان درهم تنیده و متراکم نارنج و مرکبات که مشرف بر پنجره خانه خانجون بود. به یاد آن نخل والا قامتی که چه بسیار از دوران کودکی ام به تماشای آن سپری شد. چه غروب های زیبایی که همراه آن نخل از پنجره خانه مادربزرگم در ذهنم نقش بسته. همان پنجره ای که کوه دماوند از آن نمایان بود. همیشه آرزو می کردم پا درون آن بهشت دوران کودکی ام گذارم ولی محقق نشد. افسوس که اکنون چیزی از آن جز تعدادی درخت و یک نخل پیر خمیده باقی نمانده و به پارکینگی مبدل گشته. به یاد آن زمان کودکی و معصومانه ام. ای کاش به آن دوران بر می گشتم. حالا همان کودکان و نوجوانان به دوران زمختی رسیدند و اکثرشان مزدوج شدند و بعضا یکی دو تا بچه هم دارند.

حس و حال عجیبی دارد این خاطرات. خاصیت دنیا همین است. می گذرد و مارا می گذراند و جز خاطره ای در اذهان باقی نمی گذارد. کودکان را پیر و پیران را از صفحه روزگار محو می کند.