سال 94 دارد تمام می شود. هوا مهتدل و درختان پر از جوانه...

در این شب شنبه فارغ از هر آنچه که مرا محدود کند، اشتیاقی دوباره برای نوشتن در این وبلاگ پیدا کرده ام.

سالی که گذشت سالی پر از تجربه بود...

در نوروز 94 بود که راهی جدید را با وحید آغاز کردیم و درست در پایان مهر ماه خاتمه اش دادیم. آن شش ماه به اندازه اقلا شش سال یک فرد دیگر به کوله بار تجربیاتمان افزود. شش ماهی که اگر نمی گذراندمش، در حسرت آن سراب ها و آرزوهای پوچ درون ذهنم، سالیان بسیاری از عمرم را به هدر می دادم. شش ماهی که سال ها مرا به جلو راند. اگرچه ظاهرش شکست و اتلاف عمر بود.

سال 94 سال کشف واقعیت ها (چه شخصی و چه اجتماعی و شغلی و درسی) بود. سال کشف بسیاری از علاقه هایم بود. سال کسب تجربه و آزمودن و چشیدن راه های بسیار بود.

سالی بود که نوشته های ماندگار و تاثیر گذاری را برجای گذاشتم.

سالی بود که همچون نوزادی که رفته رفته پیرامونش را کشف می کند، به واقعیات و حقایق بسیاری دست یافتم.

و سالی که پیله برون خود را درک کردم. سعی در شکافتنش کردم و اندکی کنارش زدم تا واقعیات را ببینم.

می خواهم همانی باشم که می خواهم نه آنکه اطرافیان بر من تحمیل می کنند!!

فهمیده ام که الهامات درونی ام به همراه تجربیات و مشاهدات و اندکی مشورت بهترین راهنمایم هستند.

می خواهم همانی باشم که می خواهم. که دوست دارم. که برایم آرامش می آورد. نه آن کسی که مقلد است. نه آن کسی که خودش نیس. نه آن کسی که برای دیگران زندگی می کند و چشمش به اوامر ابروان و چشم های دیگران است!!

کسی که خودش است و خودش...

نه کسی که برای رضایت دیگران زندگی می کند و نه مثل کسی که به ارزش های غلط و تکراری و جاهلانه و به دور از الهام و فطرت و مرسوم دیگران ارزش می نهد...

کسی که خودش است و خودش...