ای کاش تخته سفید اتاقم کمی بزرگ تر می بود. دیگر گنجایش همه افکارم را ندارد. انبوهی از اندیشه ها، ایده ها، تحلیل ها و راهکارها در یک لحظه به این ذهن هجوم می برند و می روند... و چه لذتی دارد نوشتن. چرا که نوشتن مایه شکار افکار و ایده های لحظه ای است. آرامش ذهن است. مایه ترتیب و نظم آن و رسیدن به یک نتیجه و راهکار جامع است. نوشتن راهگشا و پر از الهام است.

ای کاش تخته سفید اتاقم به وسعت دیوارهایش بود.

شاید بعدها که مستقل گشتم و خانه ام را خودم ساختم، اتاقی طراحی کنم که یک طرفش میزی بزرگ و قفسه کتاب!! طرف دیگرش پنجره ای باشد به روی ستارگان آسمان و درختان... دو طرف دیگر هم به وسعت دیوار، تخته باشد برای نوشتن... وای که چه لذتی دارد بودن در آن اتاق...

اتاقی مرتب و ساکت با یک تخته بزرگ و قلم های رنگارنگ سرایی از سراهای بهشت دنیایی من است...

و بعد همگی باید تایپ شوند تا نابود نگردند...